Von Batten-Montague-York vreest dat druk op VS-erkenning van Somaliland zal leiden tot burgeroorlog tussen Somaliland’s clans

In de loop der jaren hebben de VS vele beleidsmaatregelen genomen en regeringsacties op touw gezet die gericht waren op Afrika maar die ofwel niet het gestelde doel bereikten ofwel het probleem verergerden dat het beleid of de acties beoogden op te lossen. Een van de redenen voor deze betreurenswaardige staat van dienst is een gebrek aan werkelijk begrip van de dynamiek waaruit elk Afrikaans land is opgebouwd. De Afrikaanse politiek en samenlevingen zijn complexer dan de politiek en sociale dynamiek in Europa en Noord-Amerika. Nigeria, bijvoorbeeld, telt meer dan 250 etnische groepen, en elke groep wordt gemotiveerd door historische, maatschappelijke, culturele, religieuze en politieke behoeften, verlangens en vijandigheden. Helaas toont de geschiedenis aan dat goedbedoeld buitenlands beleid van de VS, gebaseerd op een simplistisch begrip van de interne dynamiek in elk land in Afrika, tot meer problemen heeft geleid. De omwentelingen in Libië en Zuid-Soedan zijn recente voorbeelden van Amerikaanse en Europese goede bedoelingen die uitdraaiden op rampen. Het is al lang bekend dat de VS de neiging heeft naar buitenlands beleid te kijken door de lens van good guys versus bad guys en vrijheid versus vermeende onderdrukking, en beleid of regeringsacties uit te voeren op basis van deze conceptuele gezichtspunten. Op deze manier lijkt de zelfverklaarde staat Somaliland het laatste potentiële slachtoffer te zijn van goede bedoelingen die verkeerd uitpakken. Er wordt door een groep zeer gerespecteerde personen in Washington D.C. op aangedrongen dat de V.S. Somaliland erkennen als een onafhankelijk land dat los staat van Somalië. Joshua Meservey, een senior beleidsanalist voor Afrika en het Midden-Oosten bij de Heritage Foundation, is een van de knapste koppen als het gaat om Amerikaans beleid gericht op Afrika, en hij is een sterk voorstander van Amerikaanse erkenning van Somaliland als een onafhankelijk land. Op 06 mei 2020 publiceerde Joshua een stuk op de Heritage Foundation’s Daily Signal website met de titel “Somalilanders’ Quest for Independence Isn’t ‘Neocolonial’ Plot. It’s Self-Determination.” Daarin zegt hij: “Het zijn de Somalilanders, en niemand anders, die zich hebben afgescheiden van Somalië, net zoals de Eritreeërs dat deden van Ethiopië in 1991, en de Zuid-Soedanezen dat deden van Soedan in 2019.” De Eritrese en Zuid-Soedanese onafhankelijkheidsbewegingen hebben beide geleid tot oorlogen die deels nog steeds worden uitgevochten. Daarom denk ik niet dat dit goede voorbeelden zijn om te pleiten voor de onafhankelijkheid van Somaliland. Joshua heeft gelijk in die zin dat Somaliland zich in 1991 onafhankelijk heeft verklaard van Somalië. Wat echter ontbreekt in Joshua’s commentaar is dat niet alle Somaliërs/Somalilanders in Somaliland voorstander zijn van afscheiding van Somalië – velen zijn ertegen. Dit verschil van mening is de reden waarom vele Somaliërs/Somalilanders en Somaliland-Amerikanen sterk gekant zijn tegen de erkenning van Somaliland door de V.S. Het verzet tegen de erkenning van Somaliland door de V.S. heeft weinig te maken met onafhankelijkheid van Somalië en alles met een machtsstrijd tussen de clans. Zoals de meeste Afrikaanse staten met meerdere stammen en clans, is Somaliland niet verenigd. Somaliland bestaat uit vijf clans, namelijk de Isaak, de Dhulbahante, de Isse, de Warsangali en de Gadabuursi. De Isaak is de clan die de macht heeft en aandringt op onafhankelijkheid. De vier tegengestelde clans – de Dhulbahante, de Isse, de Warsangali en de Gadabuursi- willen dat de VS Somaliland erkent omdat zij weten dat dit zal leiden tot financiële en militaire steun aan de Somalilandregering, die door de Isaak-clan wordt gecontroleerd. De vrees van de andere clans is dat de Amerikaanse hulp aan de Somaliland-regering, en dus aan de Isaak-clan, de Isaak-clan in staat zal stellen de andere clans te overheersen en hun land in handen te krijgen. Momenteel heeft de Somalische regering alleen volledige controle over het grondgebied van Isaak, waar ook de Somalische hoofdstad Hargeysa is gelegen. De onlangs ingediende wetsvoorstellen van het Huis en de Senaat waarin de erkenning van Somaliland door de V.S. wordt voorgesteld en de uitbreiding van de militaire betrekkingen van de V.S. met Somaliland hebben de politieke ongerustheid in Somaliland echter doen toenemen. De tegenover elkaar staande clans spreken nu openlijk over de mogelijkheid van een burgeroorlog tegen de Isaak-clan. Alles wat nodig is om in Afrika een oorlog te beginnen zijn een paar mensen met AK47’s. Wij van Von Batten-Montague-York, L.C. manen tot voorzichtigheid wanneer het Somaliland betreft. Daarom steunen wij het huidige Amerikaanse beleid dat de Afrikaanse Unie, Somalië en Somaliland oproept om de kwestie Somaliland onderling op te lossen – dit is de juiste aanpak. Het is aan de Afrikanen om over hun lot te beslissen. De dagen van Amerikanen en Europeanen die de grenzen van soevereine Afrikaanse landen dicteren of beïnvloeden, moeten in de vorige eeuw achter ons gelaten worden. Daarom zijn wij bij Von Batten-Montague-York, L.C. tegen H.R. 7170, de wet op de onafhankelijkheid van de Republiek Somaliland, en sectie 5 van S.3861, de Somaliland Partnership Act. Twee stukken wetgeving die direct en indirect de soevereiniteit van Somalië schenden. Het buitenlands beleid van de VS moet kleurenblind zijn; de VS kunnen zich niet verzetten tegen de schending door Rusland van de grenzen en de soevereiniteit van Oekraïne en zich dan omdraaien en wetgeving voorstellen die de grenzen en de soevereiniteit van een Afrikaanse staat schendt. De ene regel voor Europa en een andere regel voor Afrika is niet onopgemerkt gebleven door de Afrikanen. In plaats van wetgeving en beleid door te drukken die de regio verder zullen verdelen en tot een burgeroorlog zullen leiden, kunnen de VS een constructieve rol spelen in de kwestie Somaliland; wij kunnen de Afrikaanse Unie helpen een nationale dialoog tussen de tegenover elkaar staande clans, de Somalische regering en de regering van Somaliland tot stand te brengen. De VS kunnen ook helpen bij de ontwikkeling van een routekaart voor vrede die vrede en welvaart voor alle Somaliërs waarborgt. Dit is een logische weg voorwaarts. In tegenstelling tot Irak, Afghanistan, Libië en Zuid-Soedan kunnen de beleidsmakers, wanneer het om Somaliland gaat, niet doen alsof de dodelijke afloop van mogelijke misstappen in het beleid van de VS onbekend is.